Tego możemy dowiedzieć się dzięki Towarzystwu Ziemi Głogowskiej, które od lat skrupulatnie dokumentuje dzieje miasta i najbliższej okolicy.
28 lipca 1615 roku, w czasie wielkiej suszy, w Głogowie wybuchł pożar.
Ogień pojawił się przed południem. „Wskutek wichury rozszerzył się w krótkim czasie na wszystkie części miasta. Pożar zniszczył farę wraz ze szkołą, wieżę prochową, kościół dominikanów, część zamku, 1042 budynki, w tym: 33 domy browarne, 22 domy słodownicze, sklep księgarski, 5 bibliotek z wieloma rękopisami i oryginałami. Zniszczenia nie ominęły ratusza z wieżą. Dodatkowo spłonęły: kramy, komory kupieckie, ławy, jatki, wielki młyn odrzański, rzeźnie, wodociąg, dwie łaźnie, młyn konny, więzienie, wieża Brzostowska i 14 wież dookoła murów miejskich, furta Bożego Ciała, baszty, wszystkie studnie i drzewa, część klasztoru dominikanów, klasztor franciszkanów z kościołem św. Stanisława, klasztor klarysek z kościołem św. Krzyża”.
28 lipca 1914 roku – wybuch I wojny światowej.
Głogów ogłoszony został twierdzą w stanie gotowości. Stał się „miastem lazaretów”. Wojna zahamowała rozwój miasta, nastąpiło dramatyczne pogorszenie warunków bytowych mieszkańców.
UR
Na zdj. odbudowane Stare Miasto z widoczną w głębi wieżą ratuszową.
